Grzegorz Sandomierski nogometnu karijeru započeo je u Jagielloniji Białystok. Zapaženim nastupima u klubu privukao je pozornost poljskog izbornika, te je odigrao nekoliko prijateljskih nastupa za poljsku A nogometnu reprezentaciju. U Jagielloniji je postavio rekord kluba po vremenu bez primljenog gola. Nakon Jagiellonije nastupao je za belgijski Genk, engleski Blackburn Rovers, a od početka sezone 2013/2014. nalazi se na posudbi u Dinamu.
*Kako ti se sviđa Zagreb?
Grad je jako lijep. Mogao bih ga čak djelomično
usporedit s Varšavom; manji je, ali u njemu nema toliko gužve. Sve je blizu i
na dohvat ruke, stoga je mojoj djevojci i meni tu jako ugodno.
*Prije nisi bio u Hrvatskoj?
Ne, nikada prije nisam bio u Hrvatskoj. Uvijek sam
radije birao druga odredišta. Sada kad sam malo bolje upoznao Hrvatsku, želio
bih tu provesti odmor i ostati nakon nogometne sezone. Vidjet ćemo kako će to
ispasti. Do tada je još puno vremena i u ovom trenutku ne treba se tome
posvetiti.
*Što ti u Zagrebu nedostaje iz Poljske?
Već sam se navikao na život izvan domovine. Obitelj vidim
dva puta godišnje, samo na dva-tri tjedna. Takav je život. Treba iz sportske
karijere izvući najviše, jer profesionalna karijera nije duga. Treba
iskoristiti sve do zadnjeg trenutka i sve učiniti da ta pustolovina potraje
najduže i da bude najbolja moguća. Obitelj me podupire i dolazi kad god može. I
ja dolazim k njima kad god mogu. Osim toga, tu živim gotovo isto kako sam živio
u Poljskoj. Ljudi dosta pozitivno gledaju na sve. Imam dobru komunikaciju s
dvojicom kolega, koji su mi pomagali u ovom transferu. Oni su Hrvati, ali su
igrali u Poljskoj i govore poljski. To mi olakšava komunikaciju i obavljanje stvari
koje se ne mogu srediti primjerice na engleskom.
*Učiš li hrvatski jezik?
Trudim se slušati i uhvatiti različite riječi i
izraze, prvenstveno nogometne. Takvi su mi najvažniji i najkorisniji u životu.
Djevojka i ja želimo pokušati naučiti hrvatski. Čini mi se da to nije jako
težak jezik. Još nisam ulazio u gramatiku, ali prema slušanju blizak je
poljskom. Nekoliko izraza čak ima isti sadržaj i jednako zvuče. Potrudit ću se
nakon priprema, kada ćemo imati više vremena između susreta, jednom tjedno ili
triput mjesečno negdje polaziti lekcije hrvatskog jezika.
*Kad se vraćaš u Poljsku?
Zadnji susret igramo 17. svibnja, pa ću na put
krenuti nekoliko dana nakon toga.
*Pratiš li rukomet i klub Kielce, u kojem igra
veliki broj Hrvata?
Ne, ne privlači me gledanje rukometa. U potpunosti
me zaokuplja nogomet. Ako postoji mogućnost gledanja nekog susreta na
televiziji, odmah uključim televizor. Djevojka s tim nije zadovoljna, ali
povremeno mora uključiti svoj kompjuter ili gledati sa mnom [smijeh].
*Jesi li se u Poljskoj susreo s
hrvatskim nogometašima, primjerice s Ivicom Vrdoljakom iz varšavske Legije,
koji je nekada igrao za zagrebački Dinamo?
Samo smo jednom ili dvaput igrali međusobno. U
svojem klubu Jagiellonii igrao sam s jednim hrvatskim nogometašem. Bio je to
Luka Gusić, koji je u naš klub došao iz druge hrvatske lige. Odigrao je
nekoliko susreta, ali je otišao.
U Jagielloniji sam susreo mnogo igrača s Balkana,
uglavnom iz Crne Gore. U jednom trenutku bio je veliki val dolazaka Crnogoraca.
U jako dobrom sjećanju ostali su mi Mladen Kašćelan, Marko Ćetković, Luka
Pejović i Ermin Seratlić. To su zaista pozitivne osobe, s kojima se može i
nasmijati, ali i naporno raditi.
*Počeo si igrati kao napadač.
Tek s četrnaest godina stao si na gol. Kako je došlo do te promjene?
Možda zbog toga što mi nije išlo. Sve više
približavao sam se golu: [u napadu] nisam zabijao golove, u veznom radu nisam
dijelio lopte, a niti u obrani nisam dobro igrao. Bio sam najviši od dečki
svoje generacije, jer sam s četrnaest godina zaista dosta narastao, pa sam
probao stati na gol. Započelo je otprilike ovako: nekoliko puta se uspjelo
nešto obraniti i trener mi je rekao da sam talentiran. Povjerovao sam u to i
tako je krenulo. Postao sam dakle golman. Situacija se razvila i u određenom
trenutku više nisam mogao promijeniti svoju odluku, jer je za to jednostavno
bilo prekasno.
*Tko je tvoj golmanski uzor?
Uvijek sam pratio najvišu golmansku klasu, jer
svatko ima svoje snove i želi doći na najvišu moguću razinu. Pratio sam Edwina
van der Sara i Petera Schmeichela, kojima sam se najviše divio. Ako govorimo o
poljskim vratarima onda je Artur Boruc, s kojim sam nekoliko puta imao čast
trenirati za vrijeme reprezentativnih okupljanja, na mene ostavio najveći
dojam.
*Kako si se našao u Zagrebu?
Na tome je poradio moj poznanik, koji vrlo blisko
surađuje s djelatnicima zagrebačkog Dinama. U određenom trenutku predložio mi
je taj klub. Imao sam loš položaj u Genku i želio sam što je brže moguće
promijeniti okolinu na takvu, u kojoj bih imao priliku za normalno nadmetanje.
Ne kažem da očekujem dobiti nešto nezasluženo, ali želim imati priliku za
normalno nadmetanje i igranje.
Nisam dugo razmišljao. Otprilike dva dana nakon
prvog telefonskog razgovora ušao sam u zrakoplov. To se odvilo jako brzo.
*Jesi li očekivao da ćeš češće
braniti?
Zasigurno da. Ali, kao što sam rekao, ništa nisam
želio dobiti nezasluženo. U tom trenutku [Oliver] Zelenika je bio u dobroj
formi i ne može mu se ništa zamjeriti. Kada sam konačno dobio priliku, ne mogu
reći da sam je iskoristio sto posto. Sigurno nisam pokazao to što znam i to što
mogu. Bilo je uzleta i padova. U međuvremenu se dogodila i nekakva ozljeda.
Nije to bilo uspješno razdoblje. Ali sam zato bio jako ohrabren krajem
[polusezone]; sa zadnja tri susreta koje sam odigrao i u kojima sam se,
smatram, pokazao u dobrom svijetlu. To je bila inspiracija za nastavak sezone i
odlazak na kratki odmor u Poljsku.
*Kako su te prihvatili kolege
nogometaši Dinama?
Pozitivno i to me veseli. Velik broj momaka govori
engleski i s njima sam se mogao sporazumjeti. Neću reći da govorim hrvatski,
ali puno razumijem. Svakim mjesecom komunikacija je sve bolja.
*S kim si najbolji?
Nemam pravog prijatelja ili pajdaša. Prema svima
se odnosim jednako, sa svima imam jednako dobar odnos. Mislim da je to
najvažnije: sa svima pomalo kontaktirati, kako bismo se razumjeli. Vraćajući se
doma nakon treninga na neki se način isključujem od toga svega i trudim se
provesti najviše vremena sa svojom djevojkom.
*Kakvi su tvoji dojmovi nakon
sastanka s navijačima zagrebačkog kluba?
Iskreno rečeno, malo toga sam razumio. Taj je
sastanak bio oko rujna, a to su bili moji počeci u klubu. Navijači imaju svoje
mišljenje o tome svemu i imaju ga pravo izražavati. Kako ga izražavaju to je
njihova stvar. Ne želim se u to puno miješati, jer sam tu prekratko da bih
mogao to sve ocijeniti i da bih se nekako odnosio prema tome. Radim svoj posao.
*Kada si zadnji put nastupao za
poljsku A reprezentaciju?
U ožujku 2011. godine igrao sam zadnji susret; s
Grčkom smo odigrali neriješeno 0:0 u gostima. Sjećam se tog susreta vrlo
pozitivno, jer sam igrao dobro. Šteta što nisam uspio odigrati više susreta.
Mislio sam da će mi trener dati još jednu priliku, tim više jer smo igrali samo
prijateljske mečeve, a ne za bodove. Ali sve je još preda mnom. Možemo reći da
sam mlad [smijeh]. Ove godine ću navršiti dvadeset pet godina. Čini mi se da to
nije toliko puno.
*Očekuješ li povratak u
reprezentaciju?
Da, naravno! Svako ima svoje želje. To je moj
cilj. Treba pred sebe stavljati najviše ciljeve, da bi se k njima težilo.
*Poljska reprezentacija u svom
sastavu ima sjajne nogometaše (npr. Roberta Lewandowskog), ali ne postiže
velike rezultate. Po tvom mišljenju, koji su razlozi za to?
Teško je jednoznačno ustvrditi što se događa. Sada
je došao novi trener [Adam Nawałka], koji se po karakteru čini dijametralno
suprotan od onoga što je pokazivao trener [Waldemar] Formalik. Možda on unese
duh u momčad, probudi takvog borca koji će za naš grb, za našu zastavu na
terenu dati cijelog sebe i boriti se do zadnje minute. Nadam se da će se sve to
okrenuti i da će reprezentacija igrati na razini igrača koje ima, jer doista
imamo mnogo sjajnih igrača, koji igraju u jakim ligama u vodećim momčadima.
Zbog toga imam pravo očekivati dobre reprezentativne rezultate. Nadam se da je
trener Nawałka ta osoba koja će sve to složiti u jednu cjelinu, u monolit i da
nećemo za vrijeme meča biti podijeljeni na Borussiju Dortmund i ostale, niti
išta u tom smislu.
*Pratiš li poljsku prvu
nogometnu ligu Ekstraklasu?
Da, pratim je. Tu čak imam i poljsku televiziju i
mogu uživo pratiti susrete, koji se igraju praktično četiri dana u tjednu (u
petak, subotu, nedjelju i ponedjeljak). Ponekad uspijem pogledati poneki
susret, ali se ne mučim s tim i ne gledam ih sve; samo one koji me najviše
zanimaju, posebno Jagielloniju.
*Podržavaš Jagielloniju
Białystok?
Trudim se. To je klub iz kojeg potječem i u kojem
sam izrastao.
Hvala na razgovoru!
Razgovarao: Slaven Kale
Wywiad z Grzegorzem
Sandomierskim
*Jak
Ci sie podoba Zagrzeb?
Miasto jest bardzo ładne. Mógłbym nawet
je troszkę porównać do Warszawy. Jest mniejsze, ale nie jest tak bardzo
zatłoczone. Wszystko jest na miejscu, pod reką, więc mnie i mojej dziewczynie
żyje się bardzo dobrze.
*Wcześniej nie byłeś w Chorwacji?
Nie, nigdy nie zdarzyło mi się być w
Chorwacji. Zawsze wybierałem raczej inne kierunki. Teraz, kiedy poznałem trochę
bardziej ten kraj, chciałbym przyjechać tutaj na wakacje i zostać po sezonie.
Zobaczymy jak to będzie wglądało. Jeszcze jest dużo czasu i na razie nie ma się
co na tym się skupiać.
*Czego w Zagrzebiu brakuje Ci z Polski?
Już się przyzwyczaiłem do tego, że żyję
za granicą. Rodzinę widzę dwa razy w roku, tylko na dwa - trzy tygodnie. Takie
jest życie. Trzeba z tego zawodowego sportowego życia wziąć jak najwięcej się
da, bo kariera zawodnicza nie jest długa. Trzeba to wycisnać do ostatniego
momentu i zrobić wszystko, żeby ta przygoda trwała jak najdłużej i była jak
najlepsza. Rodzina mnie wspiera i przyjeżdża kiedy tylko może; ja przyjeżdżam,
kiedy tylko mogę, ale poza tym tutaj żyje mi się podobnie jak żyło się w
Polsce. Ludzie są dosyć pozytywnie nastawieni do wszystkiego. Mam dobry kontakt
z moimi dwoma kolegami, którzy pomagali mi w transferze. Oni są Chorwatami, ale
grali w Polsce i mówią po polsku. To ułatwia komunikację i załatwianie spraw,
których nie można załatwić na przykład po angielsku.
*Czy uczysz się chorwackiego?
Staram się słuchać i wyłapywać różnego
rodzaju słowa i zwroty, przede wszystkim piłkarskie, bo takie są najważniejsze
i najbardziej mi przydatne w życiu. Wraz z moją dziewczyną chcielibyśmy
spróbować nauczyć sie chorwackiego. Wydaje mi się, że nie jest to bardzo trudny
język. Jeszcze nie wchodziłem w gramatykę, ale ze słyszenia jest bliski
polskiemu. Kilka zwrotów jest nawet takich samych i tak samo brzmiacych. Po tych
wszystkich obozach, kiedy będziemy mieli trochę więcej czasu między meczami,
może raz w tygodniu, czy trzy razy w miesiącu postaram się gdzieś te lekcje
pobierać.
*Kiedy wracasz do swojej rodziny i do Polski?
Ostani mecz gramy 17 maja, więc pewnie
zaraz, kilka dni po ostatnim meczu wyruszę w drogę powrotną.
*Obserwujesz piłkę ręczną i klub Kielce, w którym gra wielu Chorwatów?
Nie. Nie mam skłonności do oglądania
piłki ręcznej. Cały świat zasłania mi piłka nożna. Jeżeli jest możliwość
oglądania jakiegoś meczu, który leci w telewizji, to zaraz go włączam.
Dziewczyna nie jest zadowolona, czasami musi odpalić swój komputer, albo
oglądać ze mną [śmiech].
*Czy w Polsce spotkałes się z chorwackimi piłkarzami, na przykład z Ivicom Vrdoljakom z Legii Warzsawa, który kiedyś grał w Dinamo?
Raz czy dwa graliśmy tylko przeciwko
sobie. W mojej drużynie w Jagielloni grałem z jednym chorwackim zawodnikiem.
Był to Luka Gusić, który przybył do nas z drugiej ligi chorwackiej. Zagrał
kilka meczów, ale wyjechał z powrotem.
W Jagielloni spotkałem wielu zawodników
z Bałkanów, głównie z Czarnogóry. W pewnym momencie był duży zaciąg
Czarnogórzan do tego klubu. Wspominam bardzo sympatycznie Mladena Kašćelana,
Marka Ćetkovicia, Lukę Pejovicia, Ermina Seratlicia. Są naprawdę pozytywnymi
gośćmi, z którymi można się i pośmiać i ciężko popracować.
*Zacząłeś grać w piłkę jako napastnik. Dopiero kiedy miałeś
czternaście lat stanąłeś na
bramce. Skąd ta zmiana?
Może stąd, że mi nie szło; dlatego
schodziłem coraz niżej: bramek nie strzelałem, w pomocy grając nie podawałem, w
obronie też nie do końca było dobrze. Byłem najwyższy z chłopaków w moim wieku,
bo w wieku czternastu lat naprawdę sporo urosłem; no to spróbowałem w bramce.
Jakoś tam sie potoczyło: kilka razy udało się coś obronić i trener powiedział,
że mam talent. Uwierzyłem w to i poszło dalej. Zostałem więc bramkarzem. Tak to
się rozwinęło i w pewnim momencie nie mogłem już zmienić swojej decyzji, bo na
to było po prostu za późno.
*Kto jest Twoim wzorem bramkarza?
Zawsze obserwowałem najwyższą półkę
bramkarzy, bo każdy ma swoje marzenia i każdy chce być najwyżej, jak to tylko
możliwe. Zawsze obserwowałem Edwina van der Sara czy Petera Schmeichela, którzy
najbardziej mi imponowali. Jeżeli chodzi o polskich bramkarzy, to Artur Boruc,
z którym miałem przyjemność trenować kilka razy podczas zgrupowania
reprezentacji, zrobił na mnie ogromne wrażenie.
*Jak
się odnalazłeś w Zagrzebiu?
Tutaj zadziałał mój znajomy, który
współpracuje bardzo blisko z działaczami Dinama Zagrzeb. W pewnym momencie zaproponował
mi ten klub. Miałem ciężką sytuaciję w Genku i chciałem jak najszybciej zmienić
otoczenie na takie, w którym miałbym szanse na normalną rywalizację. Nie
powiem, że oczekuję, że ktoś mi da coś za darmo, ale chcę mieć szanse na
normalną rywalizację i na to, żeby grać. Nie zastanawiałem się za długo. Chyba
dwa dni po pierwszym telefonie wsiadłem do samolotu. To potoczyło się bardzo
szybko.
*Czy
oczekiwałeś, że będziesz częściej stawał na bramce?
Pewnie tak, ale, jak powiedziałem,
niczego nie chciałem za darmo. W tamtym czasie Zelenika był w dobrej formie i
nie można mu nic zarzucić. Kiedy w końcu dostałem swoją szansę, nie mogę
powiedzieć, że ją wykorzystałem w stu procentach. Na pewno nie pokazałem tego,
na co mnie stać i tego, co potrafię. Były wzloty i upadki. Jakaś kontuzja się
przewinęła w międzyczasie. Nie był to udany okres. Byłem natomiast bardzo
zbudowany koncówką, tymi trzema ostatnimi meczami, które zagrałem i w których,
jak sądzę, spisałem sie dobrze. To było takim natchnieniem na kolejną rundę i
wyjazd na krótkie wakacje do Polski.
*Jak Cię przyjęli koledzy, piłkarze Dinama?
Pozytywnie i cieszę się z tego. Wielu
chłopaków mówi po angielsku i z nimi mogłem się porozumiewać. Nie powiem, że
mówię po chorwacku, ale sporo rozumiem. Z miesiąca na miesiąc komunikacja jest
coraz lepsza.
*Z kim jesteś najbardziej zaprzyjaźniony?
Nie mam takiego prawdziwego przyjaciela
czy kumpla. Wszystkich traktuję równo, z wszystkimi mam tak samo dobry kontakt.
Wydaje mi się, że to jest najważniejsze: z wszyskimi mieć kontakt po trochu,
żeby się rozumieć i chwilę porozmawiać. Wracajac do domu po treningu jakby
odcinam się od tego wszystkiego i staram sie spędzic jak najwięcej czasu ze
swoją dzewczyną.
*Jakimi
wrażeniami możesz się podzielić po spotkaniu z kibicami zagrzebskiego klubu?
Szczerze mówiąc mało zrozumiałem. To
spotkanie było około września, a to były moje początki w klubie. Kibice mają
swoje zdanie na temat tego wszystkiego i mają prawo je wyrażać. Jak to wyrażają
- to już ich sprawa. Nie chcę się w to za bardzo mieszać, bo jestem tutaj za
krótko, żeby to wszystko oceniać i żeby się do tego jakoś odnosić. Robię swoje.
*Kiedy ostatni raz występowałeś w A reprezentacji
Polski?
W marcu 2011. roku zagrałem ostatni
mecz z Grecją na wyjeździe, zremisowany 0:0. Wspominam ten mecz bardzo miło, bo
przyzwoicie zagrałem. Szkoda, że nie udało się tych meczów nabić więcej.
Myślałem, że może trener da mi jeszcze jedną szansę, tym bardziej, że graliśmy
tylko mecze towarzyskie, nie na punkty. Ale wszystko jeszcze przede mną.
Jestem, można powiedzieć, młody [śmiech]. W tym roku skończę dwadzieścia pięć
lat, więc wydaje mi się, że to nie jest tak dużo.
*Czy oczekujesz powrotu do
reprezentacji?
No pewnie! Każdy ma marzenia i to jest
mój cel, bo trzeba sobie stawiać jak najwyższe cele i do nich dążyć.
*Reprezentacja Polski w swoim
składzie ma świetnich pilkarzy (na
przykład Lewandowskiego), ale nie osiąga wielkich sukcesów. Jak sądzisz,
dlaczego?
Czężko jest jednoznacznie określić, co
się dzieje. Teraz przyszedł nowy trener, który wydaje się zgoła odmienny z
charakteru od tego, co pokazywał trener Formalik. Być może on pchnie ducha w tę
drużynę; tchnie takiego wojownika, że za nasz herb, za naszą flagę, trzeba
będzie oddać na boisku wszystko co możliwe i walczyć do ostatniej minuty. Mam
nadzieję, że to wszystko się odwróci i że reprezentacja będzie grała na miarę
tych zawodników, których ma, bo naprawdę mamy sporo świetnych zawodników,
grających w silnych ligach w wiodących drużynach. Mamy więc prawo oczekiwać od
reprezentacji dobrych wyników. Mam nadzieję, że trener Nawałka jest tym
człowiekiem, który to wszystko ułoży w jedną całość, w monolit i nie będziemy
podzieleni podczas meczy reprezentacji na Borussię Dortmund i resztę, czy coś w
tym stylu.
*Obserwujesz polską Ekstraklasę?
Tak, obserwuję. Mam tutaj nawet polską
telewizję i mogę śledzić mecze na żywo, które są grane praktycznie przez cztery
dni w tygodniu (piątek, sobota, niedziela i poniedziałek). Gdzieś tam jakiś
mecz uda się obejrzeć; no, nie katuję sie tymi meczami i nie oglądam
wszystkich; tylko te, które najbardziej mnie ciekawią i interesują, w
szczególności Jagiellonię.
*Sympatyzujesz z Jagiellonią?
Tak, staram się. Z tej drużyny pochodzę
i w niej się wychowałem.
*Dziekuję za rozmowę.
Rozmawiał: Slaven Kale
